مشروبات الکلی

واحد سنجش نوشیدن الکل اس دی (standard drink) هست. یک بطری معمولی آب.جو (با حدود پنج درصد الکل) حدود یک تا یک و نیم اس دی می شه. یک بطری معمولی ش.راب (که معمولن ۱۲ تا ۱۷ درصد الکل داره) بین سه و نیم تا ‍پنج اس دی رو تشکیل می ده. برای نوشیدنیهای سنگین مثل و.دکا یا و.یسکی این رقم به سی تا چهل اس دی می رسه. روی م.شروبات استانداردی که به فروش می رسن اس دی اون نوشیدنی نوشته شده. تو ایران که خیلیها اتا.نول رو با آبمیوه یا نوشابه رقیق می کنن و می خورن، می شه حدس زد هرگیلاسش چند اس دی می شه! نوشیدن مجاز الکل برای آقایون ۲۱ اس دی درهفته و خانمها ۱۴ اس دی درهفته هست. (به علت خصایل فیوزیولوژیکی مثل کوچکتر بودن حجم کبد به طور متوسط و امثال اینها تاثیرپذیری خانمها از الکل بیشتره - اینجا تلویزیون مرتب برنامه داره با مضمون این که خانمهای عزیز! قرار نیست تو نوشیدن پوز آقایونو بزنین!) این میزان مجاز نباید یک جا مصرف بشه. درهر وعده نوشیدن آقایون بیشتر از ۶ اس دی و خانمها بیشتر از ۴ اس دی نباید باشه. یعنی این ۲۱ یا ۱۴ اس دی هفتگی رو باید به وعده های حداکثر ۶ یا ۴ تایی تقسیم کرد و به شدت توصیه می شه که یک روزهایی رو به طور کامل الکل مصرف نکرد. میزان الکل مجاز در خون برای رانندگی بین ۱ تا ۲ اس دی هست. بدن به طور متوسط یک ساعت زمان صرف می کنه تا به اندازه یک اس دی الکل رو هضم کنه. بنابراین فردی که ۶ اس دی مصرف کرده تا ۶ ساعت تحت تاثیر الکل خواهد بود. اگر عادت به مصرف داشته باشه و کبدش ضعیف باشه این زمان بیشتر هم می شه. بنابراین کسی که فرضن ۶ اس دی مصرف کرده دست کم تا شش ساعت نباید رانندگی کنه. تصور جامعه از یک معتاد به الکل - به اصطلاح الکلی - تصویر ثابتیه با نشونه هایی از قبیل: م.شروب خوردن صبح بلافاصله بعد از بیدار شدن، افراط در نوشیدن م.شروبات سنگین، حالت مستی دایمی، لرزش دست درصورت قطع مصرف... ولی این نشونه ها جامع نیست. نکته جالب برای من این بود که دکترنون به ما گفت از طریق تست روانشناسی می شه فهمید کسی الکلی هست یا نه درحالی که همچین چیزی نیست: از نظر علمی هر کسی که بیشتر از حد مجاز (همون ۲۱ یا ۱۴ اس دی درهفته و دست بالا ۶ یا ۴ اس دی درهروعده) الکل مصرف کنه، الکلی محسوب می شه حتا اگر هیچ کدوم از نشونه های ذکر شده رو نداشته باشه. همچنین اگر کسی درحد مجاز م.شروب بخوره ولی دست کم یک بار به خاطر همون نوشیدن براش مشکل پیش بیاد (مثلن رانندگی غیرمجاز، بدمستی، سرگیجه یا علایم مسمومیت...) این آدم هم الکلی محسوب می شه. بسیاری از افراد از این عنوان وحشت دارن درحالی که اونقدرها بار منفی نداره: الکلی یعنی کسی که باید درمصرف الکل بهش کمک بشه. برای کسی که یک بار تو مهمونی زیاده روی کرده و بعد پشت فرمون نشسته این کمک درحد جریمه نقدی پلیس هست. همین می تونه زنگ خطر رو به صدا دربیاره که نوشیدنش رو مسوولانه تر کنترل کنه. کمکهای دیگه از قبیل جلسات مشاوره فردی، مشاوره های گروهی یا کمکهای پزشکی می تونه باشه تا بستری شدن کوتاه یا بلند مدت در مراکز ترک الکل. نشونه هایی که ما به عنوان نشونه های آدم الکلی می شناسیم (و به همین دلیل خیلیهامون زیربار نمی ریم که واقعن تو کنترل نوشیدنمون مشکل داریم) مال وقتی هست که اوضاع به شدت وخیمه: درصد آسیب وارده به بدن زیاد و شانس بهبودی کمه. اگر اطلاعات کافی داشته باشیم با اولین علایم و هشدارها می تونیم به سادگی جلوی مشکل رو بگیریم بدون این که آسیب وارده غیرقابل جبران یا مستلزم صرف هزینه و زمان زیادی باشه. در بسیاری از کشورهای غربی انجمنهای مبارزه با اعتیاد به الکل و مواد مخدر وجود دارن که معمولن به صورت رایگان خدماتشون رو ارایه می کنن. در این مراکز هم مددکارهای اجتماعی کار می کنن (برای کمک درباره تبعات و آسیبهای اجتماعی اعتیاد) و هم مشاورین متخصص اعتیاد (روانشناسهایی که اطلاعات پزشکی مربوط به اعتیاد رو هم دارن و به طور خاص دراین مورد مشاوره می دن). از نظر پزشکی دارویی برای ترک اعتیاد به الکل وجود نداره ولی ممکنه کمک پزشک لازم باشه. الکل در درجه اول دشمن کبد هست و اغلب افرادی که سابقه طولانی مدت و مقدار زیاد مصرف الکل دارن، دچار نارسایی کبدی هستن (یکی از عللی که باعث می شه شکمشون بزرگ بشه همینه). همچنین پزشک ممکنه در شرایط خاص برای فردی که تو ترک هست آرامبخش تجویز کنه چون بعضی وقتها افراد دچار تشنج می شن. به هرحال اگر مشاورین مرکز تشخیص بدن فرد به مراقبت پزشکی هم نیاز داره، به پزشک ارجاعش می دن. اما بیشتر پروسه ترک الکل روحی و روانی هست. این مراکز علاوه بر این، به اعضای خانواده و دوستان فرد الکلی هم خدمات می دن. من از اطلاع رسانی و مشاوره هاشون خیلی استفاده کردم. یه جلسه ماهیانه مشاوره گروهی هم دارن برای بستگان فرد، که دور هم جمع می شن و از اطلاعات و تجربیاتشون می گن (این که آدم بدونه فقط خودش با مشکل م.شروب خوردن همسرش دست به گریبان نیست بهش اعتماد به نفس و آرامش می ده). خلاصه اگر درغرب زندگی می کنین و خدای نکرده به نحوی با چنین مشکلاتی درگیرین، پیشنهاد می کنم حتمن چنین مرکزی رو گوگل کنین یا تو کتاب زرد دنبالش بگردین. یادمون باشه خیلی مشکلهای به نظر بی اهمیت، به مرور تبدیل به مصایب عظیم و وحشتناک لاینحلی می شن: مسایل رو جدی بگیریم قبل از این که خیلی دیر بشه. تو ایران مصرف الکل جرم و مستوجب حد شرعیه (که درصورت سه بار تکرار ممکنه به اعدام هم برسه). فکر نمی کنم دسترسی به چنین مراکزی تو ایران خیلی ساده باشه (مراکز ترک اعتیاد زیاد دیدم ولی ترک الکل نه). البته تا اونجایی که می دونم، بیمارستانهای اعصاب بخشی رو برای بستری کردن معتادین الکل که حال وخیم دارن درنظر می گیرن. دکترهای روانپزشک هم دیدم که برای ترک الکل آرامبخش تجویز می کنن. صادقانه می گم فکر نمی کنم این شرایط خیلی به درد بخوره اونهم برای مشکلی که نه تنها برچسبهای گنده تو جامعه به ادم می چسبونه، بلکه از نظر حقوقی هم جرم سنگینی به حساب می یاد. اما انجمن الکلیهای گمنام ایران هم وجود داره. تا اونجا که من وب سایتشون رو دیدم کارهاشون شبیه مراکز مشابه غربی هست. مسلمن اصلی ترین شرط برای ترک، تمایل خود فرد هست. فرد باید بپذیره که الگوی نوشیدنش مشکل داره. و باید بخواد که شرایط رو تغییر بده. تجربه شخصی من می گه الکل به شدت اعتیاد آوره و کنترلش مشکل. از شما چه پنهون، یه مدت نزدیک بود خودم گرفتارش بشم! این شد که با خودم قرار سفت و محکم گذاشتم که الکل بی الکل حتا برای همراهی با جمع و تو مهمونی و اینها هم ممنوع! الآن قوی ترین نوشیدنی که می خورم قهوه ترک هست(!) ولی با این که یک بار بیشتر مست نکردم و همه اش هم بالا آوردم و دو روز سردرد کشیدم، بازهم یه وقتها هوس می کنم! خلاصه این الکل خیلی بد زهرماریه! لازم نیست تو خیابون عربده کشی راه بندازین، یا سرصبح خمار از جاتون بلند بشین: همین قدر که هوس شدید می کنین وکنترل نوشیدن رو از دست می دین یعنی زنگ خطر. هرچه سریع تر یه کاری براش بکنین.